Maria Magdalena rozpoczyna długi szlak pokutnych kobiet. Wielka pokutnica, pierwszy Apostoł – wszak to ona pierwsza widziała Jezusa Zmartwychwstałego; wielka grzesznica, która obwieszcza uczniom, że On żyje, tym samym oznajmia Życie. Można powiedzieć, za Joachimem Badenim, że „Matka Boża dała to Życie światu, a grzesznica obwieściła Je”. Wstrząsające zestawienie dwóch kobiet: Niepokalanej i Jawnogrzesznicy. Obie stoją pod Krzyżem w miłości i pokorze dając nadzieję światu. Niewyobrażalny ból, cierpienie, łzy. Dar łez, kobiecy, emocjonalny i nadprzyrodzony zarazem.
Łzy Maryi i łzy Marii Magdaleny jednoczą się z łzą Jezusa spadającą z Krzyża na ziemię i otwierają wieczność. Łzy Marii Magdaleny są pokutne, odważne, obfite, wręcz przesadne, emocjonalne na sposób kobiecy, ale zbawcze dla niej. Ujawnione w scenie obmycia nimi stóp Jezusa, i pod Krzyżem i w scenie rozpoznania Go po Zmartwychwstaniu. Ona wie przez łzy, że Bóg jej w swej Miłości przebaczył i że w swej drodze pokutnej może podążać za Nim z nadzieją na zbawienie. Ona też niesie nadzieję dla kobiet jawno grzeszących, nawróconych prawdziwie przez pokorę i miłość. Niepokalanie i grzeszność, obok siebie, pod Krzyżem, to wielka Tajemnica, Tajemnica Kobiety nie mieszcząca się w ludzkiej logice, jedynie Boskiej, dopuszczającej nawrócenie i ofiarującej zbawczą miłość. Dlatego ośmielam się zadedykować „błądzącym kobietom” moje pokutne doświadczenie:
„Kto pyta, ten błądzi, Jeśli nie wiesz/nie pytaj dlaczego/ Weź swe pytanie/stań pod drzewem/Wszystkiego Mądrego// Jeśli cierpisz/ nie pytaj dlaczego/Weź swe cierpienie/Stań pod Krzyżem/ obok Matki Jego // Jeśli brak odpowiedzi/ nie pytaj dlaczego/ Weź swój Los/ Stań pod drzewem/Dobrego i Złego//I nie pytaj dlaczego/ Dlaczego?”.
